หลายคนมักทราบกันดีว่าในพื้นที่ส่วนหนึ่งของโลกยังมีประชากรผู้หิวโหย แม้ทั้งโลกจะมีผู้เผชิญความอดอยากเพราะขาดแคลนเพียง 11% แต่เสียงท้องร้องเนื่องจากความว่างเปล่าในกระเพาะยังคงดังก้องในความรู้สึก 100% ซึ่งสวนทางกับการรายงานผลที่ว่ามีอาหาร 1 ใน 3 ของโลก ถูกทิ้งให้เป็นขยะรอวันเน่าเสียและกลายเป็นก๊าซเรือนกระจกที่ถูกปล่อยสู่ชั้นบรรยากาศถึง 8 % และยังไม่รวมมูลค่าความเสียหายทางด้านเศรษฐกิจหลายแสนหลายล้านเหรียญสหรัฐต่อปี ซึ่งเป็นจำนวนมหาศาลที่จะสามารถช่วยผลักดันความเจริญก้าวหน้าได้ในหลายๆ เรื่อง รวมไปถึงการจัดการต่อปัญหาหิวโหยของผู้คนในโลกด้วย

การศึกษาสอนให้เรารู้ว่า พืชผักผลไม้และอาหารนานาชนิด มีเวลาในการเก็บรักษาสั้นและย่อยสลายอย่างรวดเร็ว การเน่าเสียของเศษอาหารจะกลับกลายเป็นปุ๋ยลงสู่ดิน หมุนเวียนให้พืชพรรณชนิดอื่นได้เติบโต เป็นแหล่งอาหารของเราต่อไป